Chrysler Voyager 2.5 - Renault Espace 2.0 - Toyota Previa 2.4
CHRYSLER VOYAGER 2.5 - RENAULT ESPACE 2.0 - TOYOTA PREVIA 2.4ΙΣΩΣ δεν υπάρχουν πιο χαρακτηριστικά αυτοκίνητα του είδους από
τα τρία που συμμετέχουν σ_ αυτή τη δοκιμή: το ευρωπαϊκό Εσπάς,
το αμερικάνικο Βόγιατζερ και το ιαπωνικό Πρέβια. Τρία
πολυμορφικά επιβατικά, τα οποία απευθύνονται εν δυνάμει σε
όλους τους καταναλωτές και όχι μόνο σε εκείνους που έχουν
αυξημένες απαιτήσεις χώρου, πολλαπλές οικογενειακές ανάγκες ή
απλώς... μεγάλη παρέα.
Το Πρέβια διαφοροποιείται αρκετά σε σχέση με τον ανταγωνισμό
καθώς εφαρμόζει τεχνικές λύσεις που δεν συναντώνται στα άλλα
δύο επιβατικά. H μεγάλη του διαφορά βρίσκεται στο πως είναι
διατεταγμένος ο κινητήρας. Σε αντίθεση με το Εσπάς και το
Βόγιατζερ, το Πρέβια, έχει τον κινητήρα του τοποθετημένο κάτω
από το δάπεδο του χώρου επιβατών στο κέντρο του αμαξώματος,
ενώ η κίνηση μεταδίδεται στους πίσω τροχούς. Βόγιατζερ και
Εσπάς είναι προσθιοκίνητα.
Το μεγαλύτερο σε διαστάσεις Πρέβια είναι και το πλέον
ευρύχωρο. Το αυτοκίνητο της δοκιμής μας είχε τρεις σειρές με
διπλά καθίσματα, τα οποία μπορούσαν να περιστραφούν, να
διπλώσουν ή να αναδιπλωθούν (τα δύο τελευταία) στο πλάι,
αυξάνοντας έτσι το διαθέσιμο χώρο αποσκευών. Έξι ενήλικες
λοιπόν (ή επτά με παραχωρήσεις) μπορούν να ταξιδεύσουν για
πολλά χιλιόμετρα, έχοντας ταυτόχρονα τις περισσότερες
αποσκευές απ_ ότι στα άλλα δύο ανταγωνιστικά. O χώρος
αποσκευών με όλα τα καθίσματα κανονικά ανεπτυγμένα έχει
διπλάσια σχεδόν χωρητικότητα από του Βόγιατζερ και ακόμα
μεγαλύτερη διαφορά από του Εσπάς.
Το τελευταίο, με την κλασική διάταξη επιβατικού διαθέτει
τέσσερις πόρτες, επτά συνολικά καθίσματα τα οποία
αναδιπλώνονται, γίνονται κρεβάτι, τραπέζι ή αφαιρούνται
τελείως βοηθώντας τον ιδιοκτήτη να _δημιουργήσει_ κάθε φορά το
χώρο που θέλει.
Το Βόγιατζερ δείχνει πιο συμβατικό, δίνοντας την εντύπωση ότι
-σ_ αυτή την έκδοση τουλάχιστον- οι σχεδιαστές του έπασχαν από
έλλειψη φαντασίας. Δεν εξηγείται διαφορετικά η διάταξη με τα
μονοκόμματα διπλά καθίσματα (δεν διαθέτουν ούτε προσκέφαλα
αλλά ευτυχώς είναι αναδιπλούμενα) πίσω από αυτά του οδηγού,
συνοδηγού και άρα οι περιορισμένες δυνατότητες προσαρμογής του
χώρου σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες. H συρόμενη πλαϊνή πόρτα
πάντως (αντίστοιχη με αυτήν του Πρέβια) είναι πρακτική,
επιτρέποντας εύκολη είσοδο-έξοδο, ο δε χώρος αποσκευών χωρίς
να πλησιάζει αυτόν του Πρέβια είναι ικανοποιητικός και σαφώς
μεγαλύτερος του Εσπάς.
Σε αυτοκίνητα αυτής της μορφής, που θεωρητικά καλύπτουν
μεγάλες αποστάσεις ο εξοπλισμός και οι διάφορες μικροανέσεις
που προσφέρουν στους επιβάτες είναι στοιχείο ουσιαστικό και
σίγουρα βασικό κριτήριο. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, το γεγονός
ότι και τα τρία αυτοκίνητα της δοκιμής είναι τουλάχιστον καλά
εξοπλισμένα. O κλιματισμός υπάρχει και στα τρία, όπως και οι
διάφορες _ηλεκτρικές_ λειτουργίες, η σχάρα οροφής ή το
ραδιομαγνητόφωνο. Σε μια προσπάθεια διαφοροποίησης το Πρέβια
διαθέτει στο βασικό εξοπλισμό και ένα μικρό... ψυγείο και δύο
ηλιοροφές εκ των οποίων η κεντρική, ηλεκτρικά συρόμενη. Το
Βόγιατζερ με τη σειρά του διαθέτει ενσωματωμένο στο τιμόνι
cruise control.
Με δύο λόγια θα λέγαμε ότι, ακόμη και το συντηρητικό για τα
μέτρα του ανταγωνισμού Εσπάς, είναι καλά εξοπλισμένο, τα
πρωτεία όμως δικαιωματικά ανήκουν στο Πρέβια με το Βόγιατζερ
να ακολουθεί κατά πόδας.
Σε ό,τι αφορά την ποιότητα κατασκευής, το ιαπωνικό αυτοκίνητο
προηγείται φυσιολογικά με βραχεία όμως κεφαλή, ακολουθούμενο
από το Βόγιατζερ (που μας εντυπωσίασε), ενώ για το Ρενό θα
λέγαμε ότι δεν είναι η ποιότητα των υλικών αυτή που πάσχει
αλλά το τελικό φινίρισμα. Το οποίο σαφώς επιδέχεται
βελτιώσεις.
Διαφορές όμως υπάρχουν και στη χωρητικότητα των κινητήρων. O
μικρότερος είναι αυτός του Εσπάς, με συνολική χωρητικότητα
1995 κ.εκ., ακολουθεί αυτός του Πρέβια με 2438 κ.εκ., ενώ ο
αντίστοιχος του Βόγιατζερ είναι ο μεγαλύτερος με 2501 κ.εκ. Οι
ιπποδυνάμεις είναι: 132 ίπποι στις 5.000 σ.α.λ. για το Πρέβια,
99 ίπποι στις 4.700 σ.α.λ. για το Βόγιατζερ και 105 ίπποι στις
5.250 σ.α.λ. για το Εσπάς. H ροπή είναι το μέγεθος που
ενδιαφέρει περισσότερο και οι αντίστοιχες τιμές για κάθε
αυτοκίνητο είναι 20,8 Kg.m στις 4.000 σ.α.λ για το Τογιότα,
18,2 Kg.m για το Κράισλερ και 16,5 Kg.m για το Εσπάς.
Και τα τρία αυτοκίνητα διαθέτουν χειροκίνητα πεντατάχυτα
κιβώτια με σχέσεις _μακριές_ ώστε να ευνοείται η οικονομία
ακόμη και σε βάρος των επιδόσεων.
Όσον αφορά τις αναρτήσεις, το Πρέβια διαθέτει εμπρός γόνατα
Μακφέρσον, ψαλίδια βάσης και αντιστρεπτική ράβδο, ενώ πίσω
υπάρχουν ημιυστερούντες βραχίονες σε συνδυασμό με εγκάρσιους
άνω συνδέσμους που δίνουν χαρακτηριστικά αντιβύθισης.
Το Εσπάς διαθέτει εμπρός διπλά ψαλίδια και αντιστρεπτική
ράβδο, ενώ πίσω υπάρχει ημιάκαμπτος άξονας συνδυασμένος με
υστερούντες βραχίονες και ράβδο Πανάρ.
Το Βόγιατζερ εμπρός μεν διαθέτει γόνατα Μακφέρσον, ψαλίδια
βάσης και αντιστρεπτική ράβδο, αλλά πίσω, η ανάρτηση βασίζεται
σε _νεκρό_ άξονα, ημιελλειπτικά φύλλα σούστας(!) και ράβδο
εξισορρόπησης.
Λύσεις _αρχαίες_ οι οποίες όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση
είναι τόσο καλά συνδυασμένες που στην πράξη λειτουργούν
εντυπωσιακά καλά.
Το σύστημα πέδησης περιλαμβάνει και στα τρία αυτοκίνητα
αεριζόμενους δίσκους εμπρός και απλούς πίσω, (Ρενό, Τογιότα),
ενώ το Βόγιατζερ διαθέτει ταμπούρα.
Το ABS αποτελεί βασικό εξοπλισμό στα τρία επιβατικά με
απλούστερο αυτό της Τέβες που υπάρχει στο Βόγιατζερ.
Τέλος, τα συστήματα διεύθυνσης είναι με υποβοηθούμενη
κρεμαγιέρα.
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
H καλύτερη θέση οδήγησης βρίσκεται στο Πρέβια, στο οποίο το
(ρυθμιζόμενο) τιμόνι είναι όπως σε οποιοδήποτε επιβατικό, ο
μοχλός αλλαγής στη σωστή θέση και τα πεντάλ σε καλή διάταξη.
Αναφερόμαστε πρώτα στο ιαπωνικό αυτοκίνητο καθώς σε σχέση με
τα δύο ανταγωνιστικά σαφώς αποτελεί το σημείο αναφοράς.
H αντίστοιχη θέση του οδηγού στο Βόγιατζερ, χωρίς να είναι
άσχημη ξενίζει αρχικά καθώς ο οδηγός κάθεται χαμηλά, έχει
σαφώς μικρότερη ορατότητα γύρω-γύρω, είναι πολύ πιο κοντά στο
παρμπρίζ απ_ ότι στα δύο άλλα και έχει το μοχλό αλλαγής αρκετά
πίσω σε σχέση με το δεξί του χέρι, ενώ σε λάθος γωνία είναι
και το πεντάλ του γκαζιού με αποτέλεσμα να κουράζεται το δεξί
πόδι του οδηγού, ο οποίος επιπλέον πρέπει να το σηκώνει για τα
πατήσει το φρένο.
Αντίστοιχα η καλή, σε ό,τι αφορά το κάθισμα, θέση οδήγησης του
Εσπάς μειονεκτεί καθώς το τιμόνι είναι σε σχεδόν οριζόντια
θέση και το πεντάλ του συμπλέκτη πολύ βαρύ και σε λάθος γωνία.
Παρόλα αυτά, ο οδηγός που θα εξοικειωθεί ανακαλύπτει ότι με
όλες τις ατέλειες, και τα τρία αυτοκίνητα είναι ευκολοδήγητα
στους δρόμους της πόλης. O όγκος και οι μεγάλες διαστάσεις δεν
αποτελούν πρόβλημα, καθώς τα ελαφρά συστήματα διεύθυνσης, η
καλή ορατότητα και οι ελαστικοί κινητήρες βοηθούν σημαντικά.
Σ_ αυτό τον τομέα, θα λέγαμε ότι υπερτερεί το Βόγιατζερ, (παρά
την κακή εργονομία διακοπτών, μοχλών κ.λπ.) καθώς ο ελαστικός
κινητήρας βοηθά τον οδηγό να αποφεύγει τις άσκοπες, συχνές
αλλαγές, το τιμόνι με τη δερμάτινη στεφάνη είναι _υπερελαφρύ_,
ο δε μοχλός επιλογής αν και με μεγάλες διαδρομές, εύχρηστος.
Το πλέον κουραστικό λόγω συμπλέκτη είναι το Ρενό Εσπάς, ενώ
για το Πρέβια, η μοναδική μας ένσταση αφορά το μοχλό επιλογής
με τη _νεκρή αίσθηση_ και την κάποια δυσκολία επιλογής.
Συγκριτικά Βόγιατζερ και Εσπάς έχουν την καλύτερη
κατευθυντικότητα, καθώς το Πρέβια γίνεται κάπως _νευρικό_ στις
υψηλές ταχύτητες, χωρίς όμως να δημιουργεί ουσιαστικό πρόβλημα
στον οδηγό, από την άλλη όμως το ιαπωνικό αυτοκίνητο είναι
αυτό που επηρεάζεται λιγότερο από το φορτίο.
Φορτωμένο το Βόγιατζερ των 99 ίππων, αδυνατεί να κινηθεί
γρήγορα και να επιταχύνει εν κινήσει, αναγκάζοντας τον οδηγό
να επιλέξει αργούς ρυθμούς και να προσέχει ιδιαίτερα το πότε
θα προσπεράσει.
Από την άλλη είναι εντυπωσιακό για μας το γεγονός, ότι παρά
την ύπαρξη φύλλων σούστας στην πίσω ανάρτηση, το αμερικάνικο
αυτοκίνητο είναι υποδειγματικά άνετο στην καλή άσφαλτο, όχι
λιγότερο άνετο από τα άλλα στους κακούς δρόμους και καθόλου
προβληματικό στο χώμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι δύσκολα θα
λέγαμε ότι προηγείται το πολύ καλό -κατά παράδοση- Εσπάς στους
δρόμους με ομαλό οδόστρωμα.
Το Πρέβια, έχοντας πιο _ξερές_ αντιδράσεις είναι λιγότερο
άνετο για τους επιβάτες από τα δύο άλλα, χωρίς αυτό να
σημαίνει ότι υστερεί σημαντικά. Απλώς ακολουθεί τις κλασικές
ιαπωνικές συνταγές.
Από την άλλη το οπισθοκίνητο αυτοκίνητο, συμπεριφέρεται στις
περισσότερες περιπτώσεις ουδέτερα, με την υπερστροφή να
εμφανίζεται μόνο όταν το οδόστρωμα είναι ολισθηρό ή βρεγμένο.
Και πάλι όμως σε _ποσότητες_ μικρές και εύκολα ελεγχόμενες.
Το Εσπάς είναι αυτό που εμφανίζει τη λιγότερη υποστροφή
συμπεριφερόμενο γενικά ουδέτερο, ενώ σαφώς υποστροφικό είναι
το Βόγιατζερ. Σε δρόμους με συνεχείς στροφές, εμφανίζεται κατά
περίπτωση και η αδυναμία του πίσω άξονα (με τις σούστες) να
αποσβέσει σωστά, αλλά και να αποφύγει τη συνήθεια αυτού του
συστήματος να _αναπηδά_ στο _κατσαρό_ οδόστρωμα.
Το αποτελεσματικό σύστημα πέδησης είναι χαρακτηριστικό και των
τριών αυτοκινήτων, με αυτό του Βόγιατζερ να έχει την καλύτερη
αίσθηση.
Τέλος, τα συστήματα διεύθυνσης είναι ελαφριά με μέτρια
αίσθηση.
Στον τομέα των επιδόσεων το Βόγιατζερ υστερεί από τα τρία σε
όλους τους τομείς. H μάχη τελικά δίνεται ανάμεσα στο Εσπάς και
το Πρέβια. Για τα 0-100 χ.α.ω. το Πρέβια χρειάζεται 13,1__, το
Εσπάς 13__ και το Βόγιατζερ 16,4__. Οι διαφορές είναι
ξεκάθαρες στα 1000 μ. όπου ο χρόνος για το Πρέβια είναι
34,6__, για το Εσπάς 35,1__ και για το Βόγιατζερ 37,2__. H
κατάσταση όμως ανατρέπεται υπέρ του γαλλικού στις επιταχύνσεις
εν κινήσει (ρεπρίζ). Με τρίτη στο κιβώτιο για τα 50-80 χ.α.ω.
το Εσπάς χρειάζεται 6,1__, το Πρέβια 6,6__ και το Βόγιατζερ
7,7__, ενώ για τα 80-110 οι αντίστοιχοι χρόνοι είναι 7,1__,
7,6__ και 9,8__. Με τέταρτη οι χρόνοι για τα 80-110 χ.α.ω.
είναι για το Εσπάς 10,6__, για το Πρέβια 10,9__ και για το
Βόγιατζερ 14,3__.
Οι διαφορές των καταναλώσεων είναι μικρές, με το Εσπάς να
είναι το πιο οικονομικό, με 14,42 λίτρα/100 χλμ., οριακά
δεύτερο το Βόγιατζερ με 14,77 λίτρα/100 χλμ. και καθαρά
τελευταίο το Πρέβια με 15,67 λίτρα/100 χλμ.
Ιαπωνικό, ευρωπαϊκό ή αμερικάνικο; Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε
ότι αυτά τα πολυμορφικά αυτοκίνητα απευθύνονται μόνο σε
πολύτεκνους οικογενειάρχες, οι οποίοι πολύ φυσικά θέλουν ένα
επιβατικό με μεγάλη χωρητικότητα. Εν δυνάμει αγοραστές αυτού
του τύπου των επιβατικών είναι όλοι οι καταναλωτές που θέλουν
ένα πολύχρηστο αυτοκίνητο το οποίο για κάθε τους ανάγκη έχει
τη λύση.
Τόσο το αμερικάνικο Βόγιατζερ, όσο και το γαλλικό Εσπάς
αποτελούν καταρχήν καλές προτάσεις. Αν τα δούμε συγκριτικά θα
λέγαμε ότι το αμερικάνικο αυτοκίνητο αν και με μεγαλύτερο
κινητήρα δεν αποδίδει αναλόγως. Οι 99 ίπποι δεν αρκούν για να
κινήσουν ικανοποιητικά το όχημα ιδίως όταν αυτό είναι
φορτωμένο. Επιπλέον η διάταξη των μονοκόμματων καθισμάτων,
περιορίζει τις δυνατότητες εκμετάλλευσης του χώρου. Το Εσπάς
δεν έχει τέτοιου είδους προβλήματα. Βέβαια, το γαλλικό
αυτοκίνητο θα πρέπει να βελτιώσει την ποιότητα των υλικών του,
καθώς και τη διάταξη ορισμένων βασικών χειριστηρίων του.
Από αυτή την άποψη και καθώς το Πρέβια δεν εμφανίζει ανάλογα
προβλήματα, είναι τελικά αυτό που επικρατεί καθαρά.
Συνδυάζοντας ικανοποιητικές επιδόσεις, πολύ καλή εκμετάλλευση
του εσωτερικού χώρου, άψογη εργονομία, υψηλό επίπεδο
εξοπλισμού και ασφαλή οδική συμπεριφορά.
CHRYSLER VOYAGER
ΥΠΕΡ
Αποδεκτής αισθητικής αμάξωμα
Ικανοποιητικοί εσωτερικοί χώροι
Καλή ποιότητα κατασκευής
Πλούσιο επίπεδο εξοπλισμού
Kαλή οδική συμπεριφορά
Αποτελεσματικά φρένα
KATA
Κακή εργονομία
Μέτρια εκμετάλλευση εσωτερικού χώρου σε ό,τι αφορά τις
δυνατότητες _μεταμόρφωσης_ του εσωτερικού
Ανεπαρκείς επιδόσεις
RENAULT ESPACE
ΥΠΕΡ
Πολύ καλοί εσωτερικοί χώροι
Πολυμορφικό εσωτερικό
Ελαστικός κινητήρας
Καλή οδική συμπεριφορά
Αποτελεσματικά φρένα
Πλήρες επίπεδο εξοπλισμού
KATA
΄Aβολη θέση οδήγησης
Βαρύς συμπλέκτης και με άβολη διάταξη
Θορυβώδης κινητήρας στις υψηλές στροφές
Μικρός χώρος αποσκευών με όλα τα καθίσματα ανεπτυγμένα
Μέτριο τελικό φινίρισμα υλικών
TOYOTA PREVIA
ΥΠΕΡ
Πολύ καλοί εσωτερικοί χώροι
Πολυμορφικό εσωτερικό
Ικανοποιητικές επιδόσειςαλή οδική συμπεριφορά
Πλούσιο επίπεδο εξοπλισμού
Ικανοποιητικός χώρος αποσκευών με όλα τα καθίσματα
ανεπτυγμένα
Πολύ καλή ποιότητα κατασκευής
KATA
Αμφιλεγόμενης αισθητικής αμάξωμα
Κακή θέση χειροφρένου
Aποκομμένη_ αίσθηση επιλογέα ταχυτήτων